
'Soldaat Van Aken, de vijand lacht zich dood!' is een uitspraak van een legerofficier ten aanzien van de dienstplichtige vader van Adriaan Van Aken, na alweer een jammerlijk mislukte schietoefening of dril.
Geen al te best soldaat dus, maar Lode Van Aken (1943-2021) wordt in de vroege jaren '70 wel één van de eerste huismannen van ons land. Daardoor groeien Adriaan en zijn zus de facto op met twee moederfiguren.
Om het verhaal van zijn vader te vertellen interviewde Adriaan zijn moeder, zijn zus, zijn vrouw, een paar nichtjes, de enige zus van zijn vader en vier van diens broers.
Op basis daarvan maakte hij een achtdelige podcast, een persoonlijk verhaal over een kleurrijke familie waarin 'en passant' hete hangijzers als feminisme, gender en rollenpatronen worden aangeraakt, zonder daarbij afbreuk te doen aan de schier onvatbare persoonlijkheid van de soldaat.
De voorstelling Soldaat Van Aken vormt het tedere voorgeborchte van de podcast. Een intieme podiumervaring voor een klein publiek die even theatraal als auditief is, en waarin Adriaan weliswaar is te horen, maar de scène voor het overige aan zijn 13-jarige dochter Maria-Julia laat, de enige kleindochter van de soldaat.
De podcast wordt een waardige opvolger voor Afscheid van een auto (2021, ***** De Volkskrant, selectie Prix Europa), de voorstelling borduurt dan weer verder op een aantal inzichten die Adriaan opdeed tijdens het maken van Surfer Rosa Begijntje (2022).
Research, interviews, montage Adriaan Van Aken spel Maria-Julia Van Aken opname, sound design, dramaturgie Lucas Derycke muziek & bruitages Joris Caluwaerts dramaturgie Els Theunis geluid Tom Buys vorm Sara Bomans coaching Johan Petit stage Anouk Kellner coproductie Martha!tentatief
Met de stemmen van Rik, Nest, Godelieve, Roger en Francis Van Aken, tal van aangetrouwden en extra vrouwelijk perspectief namens Leentje, Veerle en Tamara Van Aken, Kristien Van Ingelgem, Trees Van Gerwen en Hannelore Marynen.
In 2024 is het 50 jaar geleden dat 23 jongens het leven lieten in de internaatsbrand van Heusden-Zolder. Naar aanleiding van die herdenking is de gelauwerde en louterende voorstelling Vuur terug.
23 januari 1974. Er breekt brand uit op het college van Berkenbos, Heusden-Zolder. Drieëntwintig jongens in de slaapzaal van het internaat laten het leven. Niet enkel de regio, maar het hele land wordt in diepe rouw gedompeld.
Nog steeds laat de brand haar sporen na. De tijd lijkt de wonden amper te helen. Vanuit research en interviews proberen we het verleden te reconstrueren en gaan we op zoek naar hoe deze gebeurtenis nog steeds doorwerkt.
Hoe geef je acuut verlies een plaats? Hoe bepaalt zo’n ramp je verdere leven?
Hoe geef je er zelf betekenis aan? Hoe maak je verdriet leefbaar? En waarop vestig je je hoop als net dat wat hoop gaf, werd weggenomen?
regie, interviews & tekst Christophe Aussems
spel Jonas Van Thielen
live muziek Bert Hornikx & Myrthe Luyten
dramaturgie Alexander Schreuder
tekst & dramaturgie Els Theunis
muziekdramaturgie Adriaan Van Aken
met bijzondere dank aan alle geïnterviewden
Op een avond steek ik een zebrapad over in Parijs. Het voetgangerslicht is groen. Een autobestuurder rijdt aan hoge snelheid door het rode licht. We kunnen elkaar net niet ontwijken. Een klap. Ik word gegrepen door de auto. Mijn been!
De dader? Die rijdt door. En ik? Ik kan een half jaar niet stappen. Het vooruitzicht is dat ik over vijftien jaar niet meer zal kunnen stappen, dan ben ik 40 jaar en heb ik een kreupel been.”
Kenneth Berth is in het bezit van een - voor hem - zeer belangrijk document met daarop 5 namen: één onder de categorie ‘conducteur’ (bestuurder), drie als ‘passager’ (passagier) en nog één naam onder de categorie ‘piéton’ (voetganger). Zijn naam staat onder de laatste. In deze voorstelling gaat Kenneth als piéton een ontmoeting organiseren tussen de verschillende mensen op deze lijst. Tussen hem en zijn ‘dader’.
Er lijkt een gigantische kloof te liggen tussen dader en slachtoffer. Toch staan beide partijen vaak dichter bij elkaar dan we denken. Soms geven twee tegenpartijen elkaar een hand in de rechtszaal. Zouden zij dat kunnen? Zouden zij elkaar écht beter kunnen begrijpen omdat ze weten wat de ander heeft meegemaakt?’
Kenneth Berth is een radio-, documentaire én theatermaker. Voor VRT MAX, BBC Radio 3 en VPRO maakte hij al documentaires en was de afgelopen jaren te horen op Klara, MNM, Radio 1 én Studio Brussel. In het theater werkte hij mee aan projecten van Het nieuwstedelijk, deBuren en De Brakke Grond. Met 'Piéton' maakt hij zijn solo debuut op scène met een onderzoek hoe documentaire z'n plaats kan vinden in het theater. En hoe hij daarbij zijn eigen lichamelijkheid kan gebruiken, als persoon die over vijftien jaar kreupel is.
creatie en spel Kenneth Berth
muziek Simon Kremar
eindregie Renée Goethijn
scenografie Giovani Vanhoenacker
dramaturgie Bart Van den Eynde
licht Bram Vandeghinste
coach Christophe Aussems
coproductie Het nieuwstedelijk, De Spil en Het Limburgfestival
9,6 (een verweer) is gloeiend heet theater dat davert op pittige beats, funky glinstert, drupt, schijt en het publiek verblindt met neonlicht en ontroert met straf spel. Plus een ferme scheut schaamteloos activisme. — Knack
Een klimaatwetenschapper gaat door het lint.
Een activiste lijmt zich vast.
De premier kiest voor haalbaar en betaalbaar.
En dan is er nog het meisje met de vlechtjes. Zij ook.
tekst en regie Stijn Devillé
met Sara Vertongen
video Walter Verdin
muziek Bert Hornikx
eindmuziek Joy Adegoke
dramaturgie Els Theunis
scenografie Bart Van Merode
bewegingscoach Natascha Pire
kostuum Joëlle Meerbergen
geluid Tom Buys
techniek Viktor Thys
een coproductie van Het nieuwstedelijk en Het laatste bedrijf
deze productie kwam tot stand met de steun van de Tax Shelter maatregel van de Belgische federale overheid en Gallop Tax shelter
In Trust van Hal Hartley, een cultfilm uit 1990, volg je ‘highschoolgirl’ Maria’s transformatie van een typisch tienermeisje naar een zelfstandig denkende en agerende vrouw. Op straat gezet door haar moeder en in de steek gelaten door haar vriendinnen, ontmoet ze Matthew, een enigmatische, kettingrokende computertechnicus die alttijd een handgranaat op zak heeft – just in case!
Na een eerste bewerking door Adriaan Van Aken in 2007 van wat één van de meest originele liefdesverhalen ooit moet zijn, maakt hij een nieuwe voorstelling op basis van deze film, met een grote focus op de muzikaliteit van de tekst.
origineel script Hal Hartley
concept, tekstbewerking en regie Adriaan Van Aken
regie Roel Swanenberg
spel Joëlle Francis, Lukas Bulteel, Simone Milsdochter, Aline Cornelissen & Tom Van Bauwel
muziek Rudy Trouvé
dramaturgie Els Theunis
scenografie Saskia Louwaard
kostuum Joëlle Meerbergen
geluidsontwerp Tom Buys
In het voorwoord bij het ‘antiterreurstuk’ Beven van de Duitse toneelauteur Maria Milisavljevic staat beschreven dat het stuk gespeeld moet worden door ‘Wij, wie en met hoeveel we ook zijn.’ In de vele ensceneringen van het stuk varieert de cast tussen 4 en heel veel spelers. Toen Sara Vertongen twee jaar geleden op het Shakespeare is dead festival een fragment van de tekst op haar eentje bracht verstomde ze de aanwezige auteur en publiek. Ook jij kan nu ontdekken waarom. Straffe tekst. Straffe speelster.
Maria Milisavljević (°1982) is een Duitse toneelauteur, die ook als dramaturg en regisseur in o.a. het Verenigd Koninkrijk en Canadawerkte. Ze werd geboren in Duitsland, studeerde Engelse literatuur en kunstgeschiedenis en promoveerde in theaterwetenschappen. Haar vaakbekroonde stukken werden in minstens tien talen vertaald en over de hele wereld opgevoerd.
tekst Maria Milisavljevic
vertaling Henri Bloemen
regie Stijn Devillé
spel Sara Vertongen